Could you make me kiss you: ROZDZIAŁ SZÓSTY

Z przeprosinami i dedykacją dla wszystkich pospieszaczy :>

Prawda jest taka, że zaraz padnę ze zmęczenia, ale proszę. Endżoj.

________________________________________________

Piątek

Nie chodziłem do szkoły tyle czasu to po co mam iść w piątek?

Ja tam sensu nie widzę, ale babcia owszem.

- FRANUŚ! ZEJDŹ NA DÓŁ! Spóźnisz się- dokończyłem wszystkie czynności składające się na poranną toaletę i gdy już moje oczy były idealnie otoczone czarnymi liniami, a grzywka w miarę uczesana, wyszedłem z łazienki. Gotowy stanąłem przed lustrem.

Ah, jakiż ja piękny.

Chyba pójdę z własnym odbiciem na randkę.

Tak, tak grunt to skromność.

- FRANK!- usłyszałem to jeszcze z pięć razy aż wreszcie odszedłem od lustra.- Ty tak chcesz do szkoły iść?! Natychmiast marsz na górę i zmywaj z siebie tą kredkę! I spodnie zmień. Przyzwoity chłopiec nie chodzi w podartych spodniach.

- Też cię kocham babciu- złapałem jabłko i wyszedłem z domu.

- A śniadanie?!- usłyszałem tylko i zatrzasnąłem drzwi.

Jak to dobrze, że miałem wystarczająco czasu, by zatrzymać się przy kawiarni i zamówić największą czarną kawę.

Zapamiętajcie- pająki- największe zło tego świata, kawa- największy skarb naszej ziemi.

- Cześć- mało nie wylałem przez was kawy! Co wy za jedni?!

O.. Elliot… i Ronnie.

Ja jestem bardzo tolerancyjnym człowiekiem, ale poczucie stylu Ronnie’go kompletnie do mnie nie trafia – koszula w kratę, beżowe spodnie zawinięte trochę nad kostką i krótkie czerwone trampki.

Tylko czemu uważałem, że wygląda w tym dobrze?

No trzeba przyznać, że Ronnie nie był brzydki. Zdecydowanie wręcz przeciwnie. Brązowe włosy, zawsze spadające jako grzywka na szczupłą bladą twarz, duże niebieskie oczy. Z tego co wiem kochało się w nim bardzo dużo plastików z naszej szkoły, ale on albo nie zdawał sobie z tego sprawy, albo chciał im pokazać, że stratują na trochę za wysoki poziom.

No była jeszcze jedna opcja, ale raczej nie możliwa, bo szatyn był synem dyrektora-homofoba.

Współczuje mu, nawet jak jest hetero to musi mieć z nim trudne życie.

- Cześć- odpowiedziałem odrywając od niego wzrok.

- Czemu cię nie było?- No i też weź wymyślaj czemu mnie nie było.. No w sumie chory, ale to tylko 50% całego powodu.

-Bo.. chory byłem…?

- A widziałem, że ten… jak on.. Way? Był u ciebie- Elliot nie wcinaj się i CO CI DO TEGO!?

- No robimy razem tą wystawę. Więc to chyba zrozumiałe, nie?

- Ale wiesz co ludzie sądzą?- Ja pierdole, co za człowiek?

- I co z tego?

- Jesteście uważani za parę.

- Chyba nie od dawna wiesz, ze jestem gejem. Co cię tak dziwi?!

- To znaczy, że jesteście parą?

- Kurwa, Elliot daj mu spokój- o Ronnie bawi się w mojego wybawcę.

A to patrzcie, o wilku mowa- Gerard tu idzie.

- Albo chcesz papierosa, albo coś nie tak z wystawą.- skwitowałem, kiedy stanął przed nami.

- Opcja pierwsza, jak byś był tak miły, a z wystawą wszystko okej.- Wyobraźcie sobie że właśnie zauważyłem, że z kolegą Ronnie’m jest coś zdecydowanie nie tak, kiedy rozmawiam z Gerardem. A może jednak ostatnia teoria co do jestestwa szatyna jest prawdziwa?

- Frank, chcesz iść ze mną dziś na imprezę, do.. znajomych?- zapytał Ronnie z firmowym uśmiechem na twarzy.

- Pewnie- ja muszę chyba zacząć myśleć, zanim coś powiem. Ja i impreza?!

Szatyn spojrzał na Gerarda triumfalnie i zaczął iść w stronę szkoły.

- Już idziesz?- Elliot zatrzymał go na chwilę.- No zaczekaj to pójdę z tobą!- dobiegł do chłopaka i odeszli, zostawiając mnie i bruneta samych… nareszcie.

- O co chodzi temu w kratkę?- brunet spojrzał na mnie lekko zdziwiony. A ja to co wyrocznia?

- Nie wiem- wzruszyłem ramionami.

- W środę jest wystawa.

- No wiem, wiem. Wszystko mamy już gotowe?

- Mhm. Dobra, musze spadać i pozałatwiać jeszcze kilka spraw- uśmiechnął się i lekko musnął mópj policzek wargami- zobaczymy się po szkole?- szepnął.

Nie no i on naprawdę myśli, że jak jest tak blisko mnie to złoże składną wypowiedź?

Mruknąłem więc tylko cos na wzór ‘tak’ i chłopak odszedł.

                Jeszcze jedna lekcja i WOLNOŚĆ! Upragniona wolność.. co prawda to tylko weekend, ale wiecie jak jest.

- To co, idziesz ze mną?- Szatyn z uśmiechem na twarzy spojrzał na mnie. Zupełnie inaczej się uśmiechał jak nie było w pobliżu Gerarda.

- Kiedy?

- Dziś. Około… 18..19?

- No okej- średnio mnie nawet obchodziło gdzie mamy jechać. Piątkowy wieczór mogę nawet spędzić w parku, grając w szachy ze staruszkiem.. Wszystko byle nie siedzieć z babcią.

Zamienić babcię na staruszka z szachami? Chyba nie najlepszy interes… Biznesmen to ze mnie kiepski.

- Ah, mój ojciec… dyrektor cię wołał w sensie że..

- Jezu, a on czego ode mnie chce?

- Nie mam pojęcia. Wydarł się na mnie, że się z tobą zadaję. Czasem mam ochotę go zamordować…- zaśmiał się. Jezu, najstraszniejsze było to, że w tym śmiechu było więcej złowieszczości niż w rechocie złego naukowca z horrorów.

Z tym chłopakiem jest zdecydowanie coś nie tak.

- Dobra, to idę.

Po chwili, stanąłem przed drewnianymi drzwiami i zapukałem w nie lekko.. Może nie usłyszy?

- Proszę!- kurde.

- Podobno pan mnie wołał.

- Dzień dobry… tak chciałem z tobą porozmawiać. Odpowiesz mi na parę pytań.- Czemu pan nie został policjantem śledczym?- Czy łączy cię coś z – ofiarą?- Panem Way’em?- ŻE CO?!

- Tylko tyle, że pomagałem mu w tej wystawie.

- Tylko to?

- Tak.

- Chodzą pogłoski, że to coś więcej.

- A więc słucha pan plotek szkolnych plastików?

- Tak, jeśli chodzi o reputację mojej szkoły. Łączy cię coś z nim czy nie?!- NIECH PAN NIE BIJE!

- Tak.

- CO?!

- Powiedziałem. Robimy razem wystawę. To wszystko.

- Kłamiesz.

- Nie.- no dobra klamię, ale to nie twój ineres kretynie. Ah jaka szkoda, że  to dyrektor. Miał twarz tak blisko mojej, że spokojnie mógłbym przywalić mu w ten jego krzywy nos. I pomyśleć, że tak obleśny człowiek  może być ojcem Ronnie’go…

- Co cię z nim łączy?!

- Nic. A nawet jeśli, to co to pana obchodzi?!- Nie tak ostro Franuś, bo cię jeszcze zawiesi.

- Nie chcę pedalskich związków w MOJEJ  szkole- wycedził przez zęby- i nie pyskuj, bo się doigrasz. I tak cię nie lubię, więc dobrze ci radzę…

- Bo jestem gejem?

- To też. Poza tym jesteś bezczelny. I pamiętaj, że ja tu rządzę i nie życzę sobie żebyś mi pyskował!

- Mam się nie odzywać jak pan narusza moją wolność?

- Teraz masz zamiar udawać buntownika?! Wynoś się stąd natychmiast. Jeszcze jeden wybryk i zostaniesz zawieszony!

- To rzeczywiście straszna perspektywa, biorąc pod uwagę, że nie będę musiał oglądać pana gęby przez trzy dni- No i przegiąłem.

- Dzwonię po twoich rodziców.

- Mam panu pożyczyć komórkę, czy da pan sobie radę?- No jak gnębić to po całości.

- Doigrałeś się.

- Yay, to jak będzie z tym telefonem?

- Wyjdź na korytarz i czekaj na rodziców.

- Ależ oczywiście panie generale- stanąłem na baczność, tak wiecie, żeby sobie żołnierza poudawać na co pan dyrektor wypchnął mnie za drzwi i mocno nimi trzasnął.

Ciekawe co powie, jak zorientuje się , że moi rodzice raczej nie zaszczycą go swoją obecnością.. przynajmniej  nie dziś.

Usiadłem pod ścianą czekając jak wyjdzie i z debilną miną ogłosi, że aktualnie cierpię na brak rodziców.

Po kilkunastu minutach zobaczyłem, że korytarzem idzie nie kto inny a moja babcia. No ładnie.

- Co się stało?- zapytała przejęta.

- Nic. Po prostu pan dyrektor twierdzi, że jestem z nauczycielem… praktykantem z tej szkoły.

- A nie jesteś?

- Oficjalnie nie. Broń mnie, dobrze?- babcia spojrzała na mnie. Jezu, ona naprawdę się przejmowała tym, ze trafiłem do dyrektora… Normalnie jestem tu średnio trzy dni na tydzień.

No nic, mam nadzieję, że babcia sprawdzi się w roli obrońcy..

- Dzień dobry- dyrektor wyjrzał zza drzwi.

- No o co chodzi? Przerwał mi pan gotowanie obiadu- prawie parsknąłem śmiechem. Nie no foch matki mojej matki to po prostu komedia.

Ale ten foch nie źle zbił z tropu pana dyrektora- naszego przywódcę!

- Frank bardzo źle się zachowuje- zaczął.

- Oj proszę, powtarza pan to zawsze moim rodzicom. Jestem zawieszony?

- Nie. Jeszcze… Proszę go stąd zabrać- zrezygnowany ton mężczyzny nieźle mnie ucieszył.

Babcia złapała mnie za rękę i poprowadziła do drzwi.

Eh… miałem nadzieję, że spotkam się z Gerardem od razu po lekcjach.

- Pójdziemy jeszcze do sklepu- zakomenderowała moja wybawicielka i ruszyła w stronę sklepu.

W taki sposób, cały obładowany torbami z zakupami, wróciłem do domu tak jakbym normalnie wrócił po lekcjach.

Prawie dochodziłem do bramy, kiedy zobaczyłem Gerarda stojącego z miną męczennika.

- Hej…

- Cześć- lekko się uśmiechnął- Frank… Przyszedłem się pożegnać.

______________________________________

 c.d.n...

No cóż, krótkie i  nie kończy się wpisem do pamiętnika, bo już nie miałam siły pisać.